34. Leśny Superman

Cóż, dzisiaj bez cytatu, bo nie mogłam znaleźć odpowiedniego. Jak ktoś zna jakieś fajne cytaty, śmiało może przesyłać na moje gg. Tylko proszę o podanie Autora. ^^ Cóż… Na razie nie planuje powiększać Menu, tylko zapełnię zakładkę Bohaterowie. Wszystkich zapraszam do przeglądania podstron. Strasznie miło mi z powodu, że widzę coraz więcej cennych komentarzy pod odcinkami. Jednak te przenosiny wyszły blogowi na dobre. xD Dziękuję Wam, że jesteście i macie ochotę czytać moje małe ,,dzieło’’. J

Bill wrócił do domu. Odstawił samochód do garażu i wtedy jego serce wywinęło fikołka. Megan gdzieś pojechała, a jeszcze jej nie ma. Zaczął się niepokoić. Przeszedł do willi, tam również nie zastał żadnego śladu, kartki. Szybko wyciągnął komórkę i zadzwonił do niej. Nie odbierała. Skarcił siebie w myślach za panikowanie. Jednak w sercu czuł lęk, że wydarzyło się coś złego. Nie miał, na co czekać. Szybko wsiadł do auta i postanowił objechać całe Los Angeles w poszukiwaniu Meg. W międzyczasie wielokrotnie dzwonił do ukochanej, lecz zawsze włączała się sekretarka. W końcu wpadł na pomysł, żeby pojechać do agencji modelek, która pewnie była celem Megan. Po drodze uważnie się rozglądał. W końcu na poboczu rozpoznał jeden ze swoich starych aut. Rejestracja się zgadzała. Prędko wjechał na pobocze i pognał do okna audi. W środku nikogo nie było. Zobaczył tylko szpilki Megan na jednym z siedzisk. Dotarło do niego, że ktoś ją musiał napaść w lesie. Tliła się jedyna nadzieja, iż dziewczyna znajduje się gdzieś w pobliżu. Bill, bez wahania, zanurkował w leśny gąszcz.

****

            - Tomuś, może pojedziesz do domu? Tyle już siedzisz w tym szpitalu. Przespałbyś się i coś zjadł. O, właśnie! Kiedy ty ostatnio coś jadłeś? Tomek… Musisz mieć siły… - mówiła Ria, z troską patrząc na partnera. Kaulitz siedział obok niej, ale wyglądał, jakby miał zaraz zasnąć. Gdy kobieta skończyła błagalny wywód, spojrzał na nią bez entuzjazmu.

- Dobrze, kochanie. Już mnie nie ma. – Powiedział beznamiętnie, po czym pocałował ją w policzek. Po raz ostatni dotknął jej dłoń i wyszedł z pomieszczenia. Kiedy szedł szpitalnym korytarzem, wydawał mu się strasznie długi. W końcu opuścił instytut i wsiadł do samochodu. Czekał go spokojny sen…

****

Nawoływał ją, jak wariat. Szukał wzrokiem tak dobrze jak tylko się dało. Ciemny i gęsty las utrudniał mu chodzenie, nie mówiąc o szukaniu. Zagłębiał się coraz bardziej, a jego nadzieja z każdą sekunda malała. Wywieźli ją. W końcu zobaczył jakąś postać, skuloną pod drzewem. Biegł potykając się o gałęzie i inne cholerstwa leśnej ściółki. Upragniony moment. Mógł ją przytulić.

- Kochanie, wszystko dobrze? – Zapytał, czule ją ściskając.

- Tak… Już w porządku. Nic mi nie jest. Spałam tylko. Proszę, rozwiąż ten sznur, bo mam poranione nadgarstki – odparł, patrząc na zmęczonego Billa. Chłopak zaraz zaczął rozwiązywać ciasne sznury.

- Jej… Fatalnie to wygląda. Powinniśmy jechać z tym do szpitala. Po drodze mi wszystko opowiesz. – Zadecydował Kaulitz, sprawnie oraz ostrożnie rozciągając więzy. W końcu dziewczyna mogła wstać i za pomocą mężczyzny, dotarli do samochodów.

- Po audi przyjadę później. Dobrze się czujesz? – Spytał troskliwie Bill, wsiadając po stronie kierowcy.

- Bywało lepiej. Myślałam, że umrę w tym lesie ze strachu…

- I dlatego ucięłam sobie drzemkę – dokończył Wokalista, uśmiechając się. Kobieta roześmiała się delikatnie.

- To było ze zmęczenia…

Potem Szatynka opowiedziała o wydarzeniach. Po piętnastominutowej jeździe, dotarli do szpitala. Kaulitz zaprowadził Meg najpierw do recepcji, a później pod odpowiednią salę. Długo czekali, ale w końcu nadeszła ich kolej. Lekarz wysłuchał Meg, starannie obejrzał pokrwawione nadgarstki, pozawijał je bandażami, dał dziewczynie coś na wzmocnienie i pożegnał się z parą.

- Konkretny facet – podsumowała Szatynka z rozbawieniem, gdy wyszli z budynku.

- Chodź, myszko, chodź… Odwiozę Cię teraz do domu i pojadę po audi – zarządził Wokalista, delikatnie pośpieszając partnerkę.

- Dobrze, ty mój leśny Superman’ie – odparła z uśmiechem, wsiadając do auta.